jueves, agosto 30, 2007

colore colore colore


3 comentarios:

Anónimo dijo...

De súpeto a luz parpadeou,quedei un intre sen me mover esperando..non tardei en escoitar ao lonxe ese sonido..

non pasa nada, está lonxe..seguin lendo sin me preocupar..outra vez..a lámpada volvía chiscarme un ollo..collin aire.. outra vez..estaba máis preto..

non me daba concentrado no que lia..levantei e fun cara a fiestra.. onde estaba a lúa si non habia case nubes?

non habia nubes.. entón que era o que oira?tiña que estar casi enriba..

non cabilei moito máis porque a miña mente atopou un novo entretenemento:tiña fame..cando comera por ultima vez? non o lembraba..ao almorzo?non,a cafetera estaba sen usar do dia anterior..ou pasaria máis tempo..

tanto tiña,co primeiro anaco xa estaba chea..

volvin sair mira-lo ceo e seguía despexado, que noite mais fermosa!a lúa asomaba entre os edificios, xa comenzara a menguar.

collin un cigarro e prendino tapándoo coas mans, levantárase unha brisa estrana para se oir tormenta,pero pensándoo ben, onde se agochara a tormenta?

soaban as campás (ton,ton,ton,ton) cando o rematei e volvin pra dentro, collérame algo o frio.

volvin sentar na cadeira e acendin a lámpada. estaba de novo enfrascada na miña lectura cando a luz se foi. quedei no sitio. volve!xa!nada, seguía na máis absoluta oscuridade..nin a lúa asomaba para darme forzas.

saltaria a luz?imposible, non escoitara o chasquido dos chumbos.veña,arriba!un, dous e... ai,non me daba erguido..

non sexas parva..non ves nada..e que máis dá?non andas ás palpas moitas veces e non pasa nada?

pero os meus pés non respondian, tiñan máis medo ca min..a que tiñan medo?

eu sei a que tiña medo...a sentirme soa..pero non o estaba..ou si?

nacemos e,ó nos separar da nosa nai, quedamos sos para o resto da nosa vida.

quedei uns intres máis alí inmobil, sen apenas respirar.

outra vez!! a luz chegou a cada recuncho da casa ó tempo que todo retumbaba mentres tapaba as orellas.

fora increible, corrin ata a fiestra e para a miña sorpresa non se atisbaba nin unha soa nube.

onde estaba a tormenta?na miña cabeza? e por que non acendían as luces da rúa? queríanme acompañar no meu animo? ser meiga ten as súas desventaxas..

decidín pecha-los ollos e quedar ali esperando...non sempre entraba por ali, pero esa noite non falaran e non sabía se atoparia a chave na farola agora que non estaba acesa..

esperei e esperei..e cos ollos pechados durmida quedei..escoitando na miña cabeza o que non podia ver..os soños quizás xamais revelarei,só ós máis achegados algo insinuarei,pero xa sabedes o que din, a vida é soño e os soños..soños son..

despertarei como cada mañá...pero preto do chan, á altura da fiestra aberta..

Anónimo dijo...

donde se compran las lagrimas?

se pagan con ortigas?

necesito mas..se me han acabado y sigo llorando..

pense k era un sueño y aun no me he despertado, no kiero despertar porque cuando lo haga estare sola, y tengo miedo..nunca he tenido tanto miedo..

no keria estar sola pero a la unica mala compañia k tenia renuncie para poder ser libre por fin..

intentando ser libre fui feliz porque encontre una compañia mejor..

libres los dos, felices los dos, juntos los dos..

pero yo en realidad nunca fui libre para poder volar como los demas, siempre estuve encerrada y siempre lo estare..

tengo miedo a volar..

no se si kiero volar..

solo kiero ser feliz..

puede k fuese feliz encerrada porque no conocia nada mas..

ahora me da miedo lo k hay fuera..

me da miedo enfrentarme sola..

y me siento muy sola..

yo no keria tener miedo, pero lo tengo,no kiero sufrir mas..

no kiero tener miedo..no kiero estar sola..me he cansado..

Anónimo dijo...

:o)


te adoro!!